Donker Water

Hierdie roman is werklik ’n unieke stuk werk wat nie gemaklik in enige bepaalde boksie pas nie. Hoewel die karakters almal fiktief is, is die stories geskoei op vertellings wat polisieduikers met die skrywer gedeel het toe hy navorsing gedoen het vir ’n toneel in Swartval. En soos ons al meerdere kere gesien het, is die waarheid dikwels meer boeiend as suiwer fiksie. En ek kan getuig dat dit inderdaad jou volle aandag en verbeelding aangryp, hoewel dit jou omtrent omklits.
Steytler en Pyper is vriende wat saam motorfiets ry, saam treinpatrollie doen as lede van die polisiemag, tikkoppe jaag, treintrapslagoffers moet hanteer. Ook saam lede word van die polisie se duikeenheid – hoewel dit Pyper se droom was en Steytler op sleeptou geneem is. Daarmee word ’n gans nuwe wêreld vir my oopgeskryf. Die prosedures en uiteenlopenheid van scenarios waar polisieduikers ontplooi word, is baie interessant, maar byna deur die bank grillerig en dikwels gevaarlik. Ek het gevind dat die humor wat sommer so terloops bygesleep word, die grusaamheid van die tonele verteerbaar gemaak het vir my. Dink byvoorbeeld aan Pyper se relaas oor ‘n nar wat hom in Makro se gange gejaag het. En net voordat ’n grufonds gemaak word, sê Pyper: “n Manhole ...”, “asof dit ’n nuwe interessante geur 2-Minute noodles is.” (p.117)
Donker water vertel van vriendskap, kameraadskap, verwyte, verlies, nuwe uitdagings, die joeter wat jou kom vat en sê: Jy gaan doodgaan. ’n Kragtige verhaal wat jou nie laat los na die laaste bladsy nie.